Under George W. Bush sin siste reis til Irak, i desember 2008, fann eit symbolladd attentat stad under ein pressekonferanse. Ein representant for pressekorpset – Muntadhar al-Zaidi, bitter etter å ha blitt kidnappa av og motteke pryl frå ein milits under Operation Iraqi Freedom – reiste seg i salen og kalla Bush Jr. ein hund. I den arabiske kulturen er dette eit sterkt ukvemsord, ei fornærming i same klasse som å kaste skor etter nokon. Deretter kasta han ein sko etter presidenten. Deretter kasta han den andre skoen. Det høgre eksemplaret kan ein skode på museet Museum, lokalisert i ein dysfunksjonell vareheis i Chinatown i New York.
Museum viser samlingar av kuriøse gjenstandar, og prosjektilet har ein sentral plass: Ved sida av hr. al-Zaidi sin høgre sko – storleik 10 ifølgje den stundom rappkjefta eks-presidenten – finst ei samling «oppkast frå rundtom» (eller Inner Gastronomic Projectile Offerings) støypt inn i silikon, som ifølgje samlaren Peter Allen er produkt av den avanserte mekanismen for abstrakt kunstproduksjon som finst i oss alle – magesekken. I ei anna av heisestolen sine hyller presenterast ei samling ryggsekkar som er utstyrt med Disney-motiv og RynoHide carbon nanotube armor, slik at barnet kan bruke sekken som skjold ved eventuelle skyteepisodar på skulen.
Harley Spiller, AKA Inspector Collector, mannen bak ei horg harva pengesetlar, plasserer skribleriane og collage-handlingane utført mot pengesetlane i kolleksjonen i «gråsona mellom skamfering og kunst». Sjølve museet ligg òg i gråsona mellom kunst og noko anna, og ein kan seie at sjølv om heisen er ute av drift, eleverer han det kreative til nye høgder, på same måte som det andre kulturfenomenet eg skal fortelje om, som òg ligg i utkanten av det institusjonelle kunstfeltet. Konsekvensen av at kunst primært informerast av kunst er ein feedback-loop som etter få rundar vil miste sin relevans for mennesket: Det som tel er potensialet for vidare inspirert livsførsel.
Bibliotekarane på Brooklyn Art Library, som huser The Sketchbook Project, kallar prosjektet sitt «eit ukuratert, ope kunstprosjekt». Det går inn i den trendy trenden crowdsourcing, og enden er så vidopen at kven som helst med 25 dollar til overs glatt sklir inn: Kjøp ei skisseblokk (frå The Sketchbook Project – for formatet, og truleg pengane dine, er visst viktig for prosjektet), så er det berre å skisse i veg.
Eg spurte den eine bibliotek-karen om dei nokon sinne hadde sensurert bort ei innsendt skisseblokk, og om dei kom til å gjere det dersom nokon sendte inn ei som oppfordra til massedrap. Det hevda han at dei ikkje hadde, og at dersom nokon skulle finne på å sende inn ei bok som agiterte til valdshandlingar mot ein eller annan instans, til dømes små barn på ein skule, kunne det hende at dei ville finne på å merke ho med ein liten raud lapp, men sensur driv dei ikkje med, sjølv om dei bur i landet utan humor, der myndigheitene fengslar unggutar for flåsete chat-kommentarar i tullete dataspel. Ja, dette skjer faktisk. Jamfør tenåringen Justin Carter, som i respons til eit kompliment om at han var «INSANE!» sa at «Oh yeah, I’m real messed up in the head, I’m going to go shoot up a school full of kids and eat their still beating hearts, LOL, ROFL, LMFAO» og derfor risikerer åtte år i fengsel for terror-truslar.
Sidan alle med 25 dollar til overs kan ta del, kan prosjektet seiast å ha ein lav terskel som ein kan rulle over sjølv om ein er kunstnarisk lam frå livet og ned. Samstundes, dersom lista ligg lågt, er ho vanskelegare å danse limbo under, og kvaliteten på dei rundt 68.000 skissebøkene ein kan lese på Brooklyn Art Library varierer frå inspirerande til det reinaste kitschy oppgulp. Saman med Museum og oppkast-måleria utgjorde det ein fin tema-dag i New York by.
Hjartleg helsing Rasmus
Rasmus Andreas Hungnes (f. 1984) opererer som kunstner, kurator, kritiker og trommeslager.
